Όρισε τη μοναξιά σου...

ΜΟΝΑΞΙΑ....ΑΠΛΑ ΥΠΑΡΧΕΙ....ΟΡΙΣΕ ΤΗΝ..



Βλέπω την πιστή ερωμένη μου, τη βροχή

να χάνεται στην αγκαλιά της θάλασσας.

Μια παράξενη συγκίνηση

σα φθινοπωρινή μελαγχολία

πλημμυρίζει τα λιγοστά αγριολούλουδα

γερμένα στην ερημιά της λύπης.

Νιώθω τον πόνο της σιωπής

στην απεραντιά του κόσμου.

Νιώθω τ αμίλητα όνειρα

συντρόφους της μοναξιάς.

Τ ανεμίζω απο σταγόνα σε σταγόνα.
Μα είναι άψυχα, νεκρά.

Σαν κλειστά βλέφαρα, που τα σφάλισε η απόρριψη.

Αρνήθηκες και μένα και τις επιθυμίες μου.

Μάταια σ αναζητώ, μάταια σε ψάχνω, μάταια σε ποθώ.

Δεν ριζοβολά η ανταπόκριση


Φίλε μου.
σ άγονα χωράφια.



Μα έχω μια απορία.

Η μοναξιά, πως μπόρει και φυτρώνει παντου;


Η μοναξιά, δεν έχει ρίζες, δεν έχει κορμό, δεν έχει φύλλα.

Απλά
Όρισέ την.



υπάρχει.

Ή σαν τυρράνια, ή σαν λύτρωση.