ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!!!!!!!!!!

Το βαλς του έρωτα...

Το πάλεψα αλλά...

Το πάλεψα από 'δω, το πάλεψα από 'κεί αλλά δεν κατάφερα να μη πέσω και μιλάμε για πολύυυυυυυυυυ πέσιμο. Δεν έχω διάθεση για τίποτα μα τίποτα κι όλα, μου φταίνε. Το ωραίο είναι ότι δεν ξέρω τον λόγο. Είναι ο καιρός;;;; Είναι οι μέρες τούτες που πάντα μου φέρνουν μελαγχολία;;;;;;; Είναι, είναι, είναι, είναι πολλά άλλα;;;;;;;; Είναι όλα μαζί;;;;;;; Δεν ξέρω. Το σίγουρο είναι ότι θα ξανασηκωθώ. Πότε;;;;;; Χμ, δεν ξέρω.

Δώσμου τ' αθάνατο νερό...

 

Να μη χαθείς ποτέ απ' τη ζωή μου...

Ο κόσμος που αλλάζει...

Μεγάλο δέντρο ο στεναγμός, μεγάλη κι η σκιά του
απλώνει ρίζες στην ψυχή, στο σώμα τα κλαδιά του
Μα όπως ανοίγει ένα πουλί φτερούγα στον αέρα
το δέντρο γίνεται γιορτή και φτερουγίζει η μέρα

Πόσες φορές να σου το πω, πόσες να στο μηνύσω?
Να σου το πω ψιθυριστά ή να στο τραγουδήσω?
Θα σου το πω ψιθυριστά, όπως μιλάει το βλέμμα
που κρύβει μες τη σιγαλιά του κόσμου όλο το αίμα

Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
με τρομάζει, με τρομάζει

Χαμένοι μοιάζουμε, λοιπόν, στο γύρο του θανάτου
στην παγωνιά του οριστικού, στον τρόμο του αοράτου
Μα οριστικά θα χεις χαθεί, μονάχα αν το διαλέξεις
όπως διαλέγει η μουσική τα λόγια και τις λέξεις

Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
με τρομάζει, με τρομάζει

Πέρασα...

Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ'όλα.Λίγο απ'όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ'ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν ειμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ'αυτό
το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα από κήπους,στάθηκα σε συντριβάνια και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς,καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσα τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες:
εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα
απο τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.

Mίλησα πολύ.Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες,στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από εδώ,πήγα και από εκεί...
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από εδώ,έχασα κι από κεί.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι από την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος.Πές πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
από το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιάν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημιάς.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου έλειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή,με ακόνισε.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Όσο μπόρεσα έφερ'αντίσταση σ'αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ,να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Σε σωστή ώρα νυχτώνει.

LOVE...

Επίμονο κρίνο...

Να καταργήσουμε θέλω μαζί. τα αόρατα δίχτυα και να πετάξουμε μακριά εως την αιώνια ώρα.

• Θα μου πείς μήτε οι άγγελοι δεν τα κατάφεραν, βαριά τα φτερά ο αέρας δυνατός. Όμως η θάλασσα μας περιμένει, να την δοκιμάσουμε να κάνουμε τα πρώτα μας γενεθλια και να ζήσουμε μαζί στη σκοτεινή Ωκεανίδα του χρόνου, ένα επίμονο κρίνο μες τη φωτιά.

Α. Πάσχου.

 

 

 

Γυναικεία ομορφιά...

 

Ας χαθείς...

Μες τα σύννεφα ζωή μου
μακριά απ' τη φυλακή μου
να με πας
Να μ' αγγίζει ο αέρας
σαν το ξύπνημα μιας μέρας
να γελάς
Να κουρνιάζω στο πλευρό σου
μες το παραμιλητό σου
να με βρεις
Ν' ακουστεί το όνομα μου
κι εσύ ράγισε καρδιά μου
κι ας χαθείς, κι ας χαθείς

Να με σήκωνε ένα κύμα
να με λύτρωνε απ' το κρίμα της ψυχής
να ξεπλύνει το θυμό μου
να ξανάρθει τ' όνειρό μου
να το δεις
Ας ερχόταν ένα βράδυ
να' χε φώς κι όχι σκοτάδι
να το ζεις
Να μπορώ να σου γελάσω
κι ύστερα να προσπεράσω
κι ας χαθείς, ας χαθείς

Του μυαλού μου οι εικόνες να 'σβηναν
σαν να 'ταν πόρνες της στιγμής
Να μην έχω να θυμάμαι
όλ' αυτά που με πονάνε
ας χαθείς

Να μην ξέρω πια τι κάνεις
άλλο να μη με πικράνεις
δεν μπορώ
Δεν μπορώ να σε κοιτάζω
και στα λόγια να μη βάζω
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ

Του μυαλού μου οι εικόνες να 'σβηναν
σαν να 'ταν πόρνες της στιγμής
Να μην έχω να θυμάμαι
όλ' αυτά που με πονάνε
ας χαθείς

Να μην ξέρω πια τι κάνεις
άλλο να μη με πικράνεις
δεν μπορώ
Δεν μπορώ να σε κοιτάζω
και στα λόγια να μη βάζω
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ

 

Η ζωή μας ένα ταξίδι...

Όρισε τη μοναξιά σου...

ΜΟΝΑΞΙΑ....ΑΠΛΑ ΥΠΑΡΧΕΙ....ΟΡΙΣΕ ΤΗΝ..



Βλέπω την πιστή ερωμένη μου, τη βροχή

να χάνεται στην αγκαλιά της θάλασσας.

Μια παράξενη συγκίνηση

σα φθινοπωρινή μελαγχολία

πλημμυρίζει τα λιγοστά αγριολούλουδα

γερμένα στην ερημιά της λύπης.

Νιώθω τον πόνο της σιωπής

στην απεραντιά του κόσμου.

Νιώθω τ αμίλητα όνειρα

συντρόφους της μοναξιάς.

Τ ανεμίζω απο σταγόνα σε σταγόνα.
Μα είναι άψυχα, νεκρά.

Σαν κλειστά βλέφαρα, που τα σφάλισε η απόρριψη.

Αρνήθηκες και μένα και τις επιθυμίες μου.

Μάταια σ αναζητώ, μάταια σε ψάχνω, μάταια σε ποθώ.

Δεν ριζοβολά η ανταπόκριση


Φίλε μου.
σ άγονα χωράφια.



Μα έχω μια απορία.

Η μοναξιά, πως μπόρει και φυτρώνει παντου;


Η μοναξιά, δεν έχει ρίζες, δεν έχει κορμό, δεν έχει φύλλα.

Απλά
Όρισέ την.



υπάρχει.

Ή σαν τυρράνια, ή σαν λύτρωση.
 

Για σένα.......Γ...

Μη μ' αφήνεις μόνη, μη κάνεις τα μάτια να δακρύζουν με την απουσία σου...

Τι να σου πω...

Τι να σου πω, τι να σου πω
αφού σου τα 'παν άλλοι
σου άφησαν πόδια και ουρά
σου πήραν το κεφάλι

Τι να σου πω, τι να σου πω
αφού σου τα 'παν άλλοι
σου άφησαν πόδια και ουρά
σου πήραν το κεφάλι

Μη με ρωτάς πώς και γιατί
θα στα θυμίσω όλα
εσύ ήσουν πάντα ο δικαστής
το θύμα η καρμανιόλα

Λευκή σελίδα...

Σελίδα λευκή, σαν άσπιλο χιόνι κάτι τελειώνει σε κίνηση αργή Κι' αυτό που θα ΄ρθει δεν μοιάζει ούτε δείχνει αχνά αφήνει ίχνη σε άμμο καυτή Λευκό το χαρτί, οι λέξεις που βγαίνουν νωρίς πια πεθαίνουν πριν γίνουν ευχή Ποια δύναμη αρκεί το άσπρο να ντύσει ψυχές να κοσμήσει με λόγο ζωής Σελίδα λευκή, βρεγμένη η ζωή μου αργοί κι οι σφυγμοί μου τη νύχτα αυτή Τη νύχτα αυτή που σήκωσε σκόνη και ποιος κατορθώνει αθώος να βγει. Λευκό το χαρτί κι εκείνος που ξέρει διπλά υποφέρεις αυτή τη σιωπή Ποια αγάπη μπορεί εδώ να υπογράψει σαν μοίρα να γράψει προτού να καεί

Θα 'μαι κοντά σου όταν με θες...

"Ξύπνησα μες τον ύπνο μου κι άκουσα δυο φωνές. Η μια μου είπε ξέχνα την κι πάψε πια να κλαις. Μα η άλλη ήταν η δική σου μες απ` του ύπνου του εφιάλτη τις γραμμές. Μου λεγε αγάπη μου κοιμήσου Θα μαι κοντά σου όταν με θες... Τα χρόνια είναι αμέτρητα μα είν` η ζωή μικρή. Συνήθισα να σ` αγαπώ συνήθισες κι εσύ. Μα είναι τα χρόνια ένα δοχείο ένα φθηνό ξενοδοχείο για δυο στιγμές. Για να χωράει κάπου ο πόνος τις νύχτες όταν μένω μόνος. Τις σιωπές μου να μετράω να σε θυμάμαι όταν πονάω να μου λες Θα μαι κοντά σου όταν με θες... Το παραμύθι τέλειωσε κι αρχίζει η ζωή. Αχ να ταν η αλήθεια σου σαν ψέμα αληθινή. Τι να την κάνω τη ζωή μου στο παραμύθι θα τη ρίξω να πνιγεί. Να παραμυθιαστεί η ψυχή μου, να σε πιστέψει πάλι από την αρχή. Να σε πιστεύει όταν μ` αγγίζεις, τις νύχτες όταν ψιθυρίζεις όταν λες Θα μαι κοντά σου όταν με θες...

Έρως Ονειρευόμενος...

Τον θανούλη τον γνώρισα ένα χρόνο πριν κάνω το μπλογκάκι μου και ίσως ήταν η αιτία να βάλω ίντερνετ γιατί αν τελείωνε η προσφορά που είχε τότε η βονταφόν για δωρεάν ίντερνετ θα χανόμαστε και δεν το ήθελα. Μου άρεσε πρώτα σαν άνθρωπος και μετά όλα τα υπόλοιπα. Έχει ήθος που λίγοι άντρες έχουν στην εποχή μας, κι επειδή δεν ξέρω να λέω πολλά ούτε μ' αρέσει θα πω ότι έχει κάτι που σε τραβάει σαν μαγνήτης. Χθες ηρθε το βιβλίο του που είχα διατάξει ένα φιλαρακι να μου στείλει. Αμέσως το ξεφύλισα και ομολογώ ότι δεν μου αρεσε. Χιχιχιχιχι όσα διάβασα ήταν υπέροχα. Στο επόμενο να βάλεις και κανένα πίνακα απ' αυτούς που μου έχεις κλέψει, χιχιχιχιχιχιχι......... Και σε περιμένω να έρθεις να υπογράψεις το βιβλίο Θανούληηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη, ακούς;;;;;;;;;;;

ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ

Ισορροπώ στα δυο σου μάτια

τεντωμένο σύννεφο

χωρίς δίχτυ

αδύναμος να αντισταθώ στον κίνδυνο

να σε κοιτώ.

Αδιαφορώ για το κενό που κρέμεται

μέσα μου.

Όνειρο χαμένο είσαι, ξέρω θα σβήσεις

σαν η πρώτη αχτίδα του χρόνου

κυλήσει στο ρολόι της ζωής, όμως,

να ζήσω τόσο είναι αρκετό.

Όσα η αγάπη ονειρεύεται...

Παίρνω απόσταση απ' το χθες
να 'ρθούνε κι άλλες εποχές.
Να 'ρθουνε λύπες και χαρές
καινούριες να σου τις χαρίσω.

Παίρνω απόσταση απ' το χθες
για να μπορέσω να με θες
να βρω τραγούδια, μουσικές
καινούριες να σου τραγουδήσω.

Έλα μη μου καίγεσαι,
θα σου χαρίσω ό,τι θες
έλα μη μου καίγεσαι,
όλα μου τ' αύριο και τα χθες
στο τώρα θα τα κλείσω
Όσα η αγάπη ονειρεύεται,
τα αφήνει όνειρα η ζωή.
Μα όποιος στ' αλήθεια ερωτεύεται
κάνει τον πόνο προσευχή,
βαρκούλα κάνει το φιλί
και ξενιτεύεται.

Παίρνω απόσταση άμα θες
κι από τις πρώτες μας ματιές,
για να μπορέσω με γητειές
καινούργιες να στις ξαναδώσω.
Βρίσκω στον έρωτα γιατρειές
να τον γιατρέψω απ' τις πληγές
και στολισμένο χαρακιές
καινούριες να τον ξανανιώσω.

Έλα μη μου καίγεσαι
θα σου χαρίσω ό,τι θες
έλα μη μου καίγεσαι
όλα μου τ' αύριο και τα χθες
στο τώρα θα τα κλείσω

Όσα η αγάπη ονειρεύεται
τα αφήνει όνειρα η ζωή
μα όποιος στ' αλήθεια ερωτεύεται
κάνει τον πόνο προσευχή,
βαρκούλα κάνει το φιλί
και ξενιτεύεται.

 

http://tha.pblogs.gr/2012/09/erws-oneirefomenos-ekdoseis-gabrihlidh-me-pisth-elpida-agaph-gia.html#c970459c3860338?1347866513

Όλη μου τη ζωή...

Κούραση, απογοήτευση, αλλοίωση, ξεχασμένα όνειρα, χαμένα χρόνια,
η σιωπή της συνείδησης......

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας / Ισαάκ Σούσης

Όλη μου τη ζωή, κρυβόμουνα γιατί
το 'θελα μα φοβόμουνα να φύγω.
Κάποτε αγάπη έλεγα αυτή την ενοχή
μα τώρα μ' εκδικείται λίγο-λίγο.

Όλη μου τη ζωή μού 'βγαινε η ψυχή
κάτι να θυμηθώ, κάτι ν' αρχίσω.
Να 'ναι καλοί οι φίλοι κι οι λογαριασμοί
και να μη χρειαστεί να τα σκαλίσω,
κάτι να θυμηθώ κάτι ν' αρχίσω.

Μου 'μάθαν να μισώ, ν' αρκούμαι στο μισό
να χάνω, να κερδίζω, να ποντάρω.
Να παίρνω διαταγές, να σπάω επιταγές,
σε κάθε ευκαιρία να κορνάρω.

Να σφίγγω τα λουριά, με τόση μαστοριά,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι,
να κλείνω τα παντζούρια και μόνη συντροφιά,
να σφίγγω πιο πολύ το μαξιλάρι,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι.

Όλη μου τη ζωή, μια δεύτερη κρυφή,
αγέννητη η ζωή μ' ακολουθούσε.
Δεν κοίταζε στα μάτια, δεν ήταν φορτική,
δε μίλαγε μα όλα τα ζητούσε,
μια θάλασσα μικρή μ' ακολουθούσε.

Έρχονται βράδια...

Στιγμές...

Η εποχή της αγάπης...

Η εποχή της αγάπης

Τ' όνομά σου μου'φερνε το σφύριγμα του αγέρα

τ'όνομά σου κι έτρεμε η ψυχή

Ετοιμάσου μου'λεγε η καρδιά , μα κάθε μέρα

στην υγειά σου μ'έπινε η βροχή.

Τρυφερά τις νύχτες την αγάπη μου φωνάζεις

τρυφερά σε γύρευα κι εγώ

Το πρωί τριαντάφυλλο του κήπου μου φαντάζεις

το πρωί, τ'αγκάθι σου είναι εδώ.

Μα αν δεν σε βρω , να μην ξεχνάς

ότι σταυρώνεις το προσκυνάς.

Τ'άγγιγμά σου χάραζε το σώμα μου απ'τη μνήμη

πρώτα η πίστη κι ύστερα διωγμός

Κάποιος άλλος φόραγε και μ'εκανε συντρίμμι

τ'άρωμά σου κι έφυγα χλωμός.

Τρυφερά τις νύχτες την αγάπη μου φωνάζεις

τρυφερά σε γύρευα κι εγώ

Το πρωί τριαντάφυλλο του κήπου μου φαντάζεις

το πρωί, τ'αγκάθι σου είναι εδώ.

Μα αν δεν σε βρω , να μην ξεχνάς

ότι σταυρώνεις το προσκυνάς.

Μα αν δεν σε βρω μην το λησμονάς

ότι σταυρώνεις το προσκυνάς.

Μου 'ταξές ταξίδι να με πας...

ταξίδι να με πας
Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος
Ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη

Φαναράκι δίχως στίγμα, μα με λάμψης ρίγη, στων αναμνήσεων μιας θάλασσας τα κύματα να πλέει...

Να 'ξερα των άστρων το σκοπό
να στον λέω να σε νανουρίζω,
να 'μουνα Θεός να σου το πω
πάρ' το γαλαξία στον χαρίζω,
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.

Μου 'ταξες ταξίδι να με πας
όσο μακριά ο κόσμος φτάνει,
πού αλλού καρδιά μου να με πας
πήγα στον παράδεισο και φτάνει,
πόσο μ' αγαπάς, πόσο μ' αγαπάς.

Μάλαμα στα τζάμια το νερό
κι ούτε μια σταγόνα δεν ορίζω,
όλο μου το βιος ό,τι φορώ
η ψυχούλα μου και στη χαρίζω,
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.

Μου 'ταξες ταξίδι να με πας
όσο μακριά ο κόσμος φτάνει,
πού αλλού καρδιά μου να με πας
πήγα στον παράδεισο και φτάνει,
πόσο μ' αγαπάς, πόσο μ' αγαπάς

Μου 'ταξες ταξίδι να με πας...

Η αγάπη που δεν γνώρισες...

Θα 'θελα να 'σουν εδώ...

Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος
Μουσική: Χρήστος Θηβαίος
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος

Θέλω να σου στείλω μια λευκή κόλλα χαρτί
γιατί είσαι η μόνη που μπορεί τη σιωπή μου να διαβάζει
Ήσουν παράθυρο που άντεξε στου αέρα την οργή
μα λύγισες στ' αρώματα του Μάη

Μια γεύση τρικυμίας στα χείλια σου να υφαίνεις
δυο χείλια που αργήσανε πολύ να ξεδιψάσουν
Κι εγώ καΐκι που ερωτεύτηκε μαζί σου να πνιγεί
απόψε ταξιδεύω στα νερά σου

Θα 'θελα να 'σουνα εδώ σαν προσευχή σαν φονικό
να σε δικάζω και να σε παρηγορώ
Θα 'θελα να 'σουν μυστικό στην ενοχή σου να κρυφτώ
να σου ξεφύγω και μπροστά μου να σε βρω

Ξεχείλισα απ' όσα έχω μοιραστεί
κι ένιωσα λειψός μ' όσα έχω κρατήσει
με ψάχνει ό,τι έχασα κι εγώ στριφογυρνώ
χαμένος μέσα σ' ό,τι έχω κερδίσει

Θα 'θελα να 'σουνα εδώ...

Μυστικό...

Μουσική:Θανάσης Παντελής
Στίχοι:Βάσως Μπάρμπας
Ερμηνεία:Μελίνα Κανά

Υπάρχει κάποιο μυστικό
στης δόλιας μου καρδιάς τα βάθη
αδυνατώ να σας το πω
γιατί ν'καρφί γιατί ν' αγκάθι...

Είναι κάτι τολμηρό
ένα παμπάλαιο κατακάθι
που σαν το βγάλω στον αφρό
θα εξαλειφθούν
πόνοι και πάθη...

Υπάρχει κάποιο μυστικό..
που θα το κάνω φανερό
όταν ο Θεός το θελήσει
κι εγώ ακόμα απορώ
πως άντεξα να το κρατώ
αφού κι η πέτρα έχει ραγίσει....

Είναι κάτι τολμηρό
ένα παμπάλαιο κατακάθι
που σαν το βγάλω στον αφρό
θα εξαλειφθούν πόνοι και πάθη...

Υπάρχει κάποιο μυστικό
που θα το κάνω φανερό...
όταν ο Θεός θελήσει.

Ξέρω πως υπάρχεις...

Θα είμαι κοντά σου όταν με θες...

Ότι δεν μπορούν να δούν τα μάτια...

Το δικό μας όνειρο...

Γέμισες με Πάθος
όλη μου τη ζωή
πήρες την καρδιά μου
κρατάς την ψυχή.

Μου 'δωσες Γαλήνη
ψυχική χαρά
πάρε τα όνειρά μου
κράτα ότι αγαπάς.

Έλα δω ψυχή μου
πάρε τα φτερά
άνοιξε τα Μάτια μου
δες μες την καρδιά.

Κοίτα πόση αγάπη
κρύβεται για σένα
μες στην αγκαλιά μου
Πάθη αγριεμένα.

Αύρα των Ματιών μου
χρώμα δειλινού
ξύπνα τις αισθήσεις μου
πήγαινέ με αλλού.

Πάμε αν το θέλεις
οδηγέ του ονείρου
άπλωσα τα χέρια μου
στον Θεό του ύμνου.

Το δικό μας όνειρο
το Μικρό αστέρι
στην κορυφή του κόσμου
Πάμε χέρι, χέρι.

Η βροχή των αστεριών
πάρε με μαζί
φίλα με πάλι κι απόψε
Πάμε, μην αργείς.

Η καρδιά μου τραγουδά
σιγοψιθυρίζει
κάνε με δική σου
όσο η Γη γυρίζει.

Σε περιμένω παντού...

Σε περιμένω παντού,

Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε,
αγάπη μου,μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου είναι να' χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.
Την αγάπη μας αύριο θα τη διαβάζουν
τα παιδιά στα σχολικά βιβλία,
πλάι στα ονόματα των άστρων
και τα καθήκοντα των συντρόφων.
Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα
σα δυο νύχτες έρωτα μες στον εμφύλιο πόλεμο.
Α! ναι, ξέχασα να σου πω,
πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα
Γιατί σ' αγαπώ.
Κλείσε το σπίτι
Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί
Και προχώρα.
Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται ένα ψωμί στα οκτώ
εκεί που κατρακυλάει ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων
σ' όποιο μέρος της γης
σ' όποια ώρα
εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι
για ένα καινούργιο κόσμο.
Εκεί θα σε περιμένω. Αγάπη μου

Αυτός που σωπαίνει...

Ποίηση: Τάσος Λειβαδίτης **


Το σούρουπο έχει πάντα τη θλίψη
ενός ατέλειωτου χωρισμού
Κι εγώ έζησα σε νοικιασμένα δωμάτια
με τις σκοτεινές σκάλες τους
που οδηγούνε
άγνωστο που...

Με τις μεσόκοπες σπιτονοικοκυρές
που αρνούνται
κλαίνε λίγο
κι ύστερα ενδίδουν
και τ' άλλο πρωί,
αερίζουν το σπίτι
απ' τους μεγάλους στεναγμούς...

Στα παλαιικά κρεβάτια
με τα πόμολα στις τέσσερις άκρες
πλάγιασαν κι ονειρεύτηκαν
πολλοί περαστικοί αυτού του κόσμου
κι ύστερα αποκοιμήθηκαν
γλυκείς κι απληροφόρητοι
σαν τους νεκρούς στα παλιά κοιμητήρια

Όμως εσύ σωπαίνεις...
Γιατί δε μιλάς;
Πες μου!
Γιατί ήρθαμε εδώ;
Από που ήρθαμε;
Κι αυτά τα ιερογλυφικά της βροχής πάνω στο χώμα;
Τι θέλουν να πουν;

Ω, αν μπορούσες να τα διαβάσεις!!!
Όλα θα άλλαζαν...

Όταν τέλος, ύστερα από χρόνια ξαναγύρισα...
δε βρήκα παρά τους ίδιους έρημους δρόμους,
το ίδιο καπνοπωλείο στη γωνιά...

Κι ολόκληρο το άγνωστο
την ώρα που βραδιάζει...

Αν μ' αγαπάς...

Πες μου πες μου τι σε φέρνει
και με παρασέρνει άλλη λογική
πες μου πες μου ποιά αλήθεια
μεσ΄τα παραμύθια γίνεται σιωπή

Αν μ΄αγαπάς μη νοιάζεσαι πού πάω και πού πας
μα κρύψε με στο βάθος της καρδιάς
και κάπου θα βρεθούμε αν μ΄αγαπάς
Αν μ΄αγαπάς τα σύνορα μαζί μου να περνάς
τα όχι και τα πρέπει να ξεχνάς
και κάπου θα βρεθούμε αν μ΄αγαπάς

Δωσ΄μου δωσ΄μου μια στιγμή σου
το κρυφό φιλί σου σώμα και ψυχή
δωσ΄μου δωσ΄μου μια αγάπη
έστω κι αυταπάτη για να ζω εκεί

 Αν μ΄αγαπάς μη νοιάζεσαι πού πάω και πού πας
μα κρύψε με στο βάθος της καρδιάς
και κάπου θα βρεθούμε αν μ΄αγαπάς
Αν μ΄αγαπάς τα σύνορα μαζί μου να περνάς
τα όχι και τα πρέπει να ξεχνάς
και κάπου θα βρεθούμε αν μ΄αγαπάς

http://youtu.be/cDsN4DLSGZY