Στιγμές...

Η εποχή της αγάπης...

Η εποχή της αγάπης

Τ' όνομά σου μου'φερνε το σφύριγμα του αγέρα

τ'όνομά σου κι έτρεμε η ψυχή

Ετοιμάσου μου'λεγε η καρδιά , μα κάθε μέρα

στην υγειά σου μ'έπινε η βροχή.

Τρυφερά τις νύχτες την αγάπη μου φωνάζεις

τρυφερά σε γύρευα κι εγώ

Το πρωί τριαντάφυλλο του κήπου μου φαντάζεις

το πρωί, τ'αγκάθι σου είναι εδώ.

Μα αν δεν σε βρω , να μην ξεχνάς

ότι σταυρώνεις το προσκυνάς.

Τ'άγγιγμά σου χάραζε το σώμα μου απ'τη μνήμη

πρώτα η πίστη κι ύστερα διωγμός

Κάποιος άλλος φόραγε και μ'εκανε συντρίμμι

τ'άρωμά σου κι έφυγα χλωμός.

Τρυφερά τις νύχτες την αγάπη μου φωνάζεις

τρυφερά σε γύρευα κι εγώ

Το πρωί τριαντάφυλλο του κήπου μου φαντάζεις

το πρωί, τ'αγκάθι σου είναι εδώ.

Μα αν δεν σε βρω , να μην ξεχνάς

ότι σταυρώνεις το προσκυνάς.

Μα αν δεν σε βρω μην το λησμονάς

ότι σταυρώνεις το προσκυνάς.

Μου 'ταξές ταξίδι να με πας...

ταξίδι να με πας
Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος
Ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη

Φαναράκι δίχως στίγμα, μα με λάμψης ρίγη, στων αναμνήσεων μιας θάλασσας τα κύματα να πλέει...

Να 'ξερα των άστρων το σκοπό
να στον λέω να σε νανουρίζω,
να 'μουνα Θεός να σου το πω
πάρ' το γαλαξία στον χαρίζω,
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.

Μου 'ταξες ταξίδι να με πας
όσο μακριά ο κόσμος φτάνει,
πού αλλού καρδιά μου να με πας
πήγα στον παράδεισο και φτάνει,
πόσο μ' αγαπάς, πόσο μ' αγαπάς.

Μάλαμα στα τζάμια το νερό
κι ούτε μια σταγόνα δεν ορίζω,
όλο μου το βιος ό,τι φορώ
η ψυχούλα μου και στη χαρίζω,
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.

Μου 'ταξες ταξίδι να με πας
όσο μακριά ο κόσμος φτάνει,
πού αλλού καρδιά μου να με πας
πήγα στον παράδεισο και φτάνει,
πόσο μ' αγαπάς, πόσο μ' αγαπάς

Μου 'ταξες ταξίδι να με πας...

Η αγάπη που δεν γνώρισες...